در اکثر نقاط ایران به دلیل وجود شوری آب و خاک مشکلات زیادی در زمینه پرورش چمن در فضای شهری وجود دارد. یکی از راهکارهای مناسب جهت حل این مشکل استفاده از کند کننده های رشد گیاهی از جمله ترینگزاپک اتیل در مدیریت چمن است که بسیار مرسوم و معمول شده است. براین اساس پژوهشی به منظور بررسی کاربرد ترینگزاپک اتیل در شرایط تنش شوری روی سه گونه چمن سردسیری آگروستیس، آگروپایرون و فستوکا در شرایط گلخانه ای با خاک لوم شنی انجام شد. نتایج نشان داد محلول پاشی برگی چمن ها با ترینگزاپک اتیل سبب افزایش ویژگی های رشدی، محتوای کلروفیل، کاروتنوئید و میزان پرولین در اندام هوایی شد. در حالی که افزایش میزان شوری (سدیم کلراید) آب آبیاری منجر به کاهش صفات اندازه گیری فوق بجز کاروتنوئید و پرولین در مقایسه با شاهد شد. هر دو تیمار ترینگزاپک اتیل و شوری سبب کاهش معنادار ارتفاع رشد، وزن تر و خشک اندام هوایی شد. چمن آگروستیس بیشترین تحمل به شوری را در بین چمن های تحت مطالعه نشان داد. نتایج این پژوهش نشان داد کاربرد ترینگزاپک اتیل باعث افزایش تحمل به شوری از طریق بهبود کیفیت چمن و درصد برگ سبز، افزایش محتوای کلروفیل و میزان پرولین و کاهش میزان سرزنی چمن ها شد.

کاربرد تنظیم کننده ها در تولید گیاهان گلدانی با هدف کاهش رشد، بهبود شاخه زایی و افزایش تعداد گل روبه افزایش است. به منظور مطالعه­ی اثر سطوح و نحوه­ی کاربرد تنظیم کننده ترینگزاپک اتیل بر کنترل ارتفاع و ویژگی های مورفوفیزیولوژیک و گل دهی آهار پابلند، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی در سه تکرار اجرا شد. نشاهای آهار در گلدان های پلی اتیلنی کشت و با مشاهده اولین جوانه گل، هر 21 روز با سطوح صفر، 4-10×5/2، 4-10×5/0، 3-10×1 و 3-10×2 گرم ترینگزاپک­اتیل تیمار شدند. ترینگزاپک اتیل به دو شکل محلول پاشی و کاربرد خاکی مورد استفاده قرار گرفت. نتایج نشان داد تیمار­های 3-10×1 و 3-10×2 گرم ترینگزاپک­اتیل ارتفاع را به طور معنی داری کاهش دادند. محلول پاشی ترینگزاپک­اتیل باعث کاهش 42/16 درصدی ارتفاع نسبت به شاهد شد. تعداد انشعاب و گل با افزایش غلظت ترینگزاپک­اتیل، افزایش یافت و بیشترین آن ها در تیمار 3-10×2 گرم ترینگزاپک­اتیل مشاهده شد. تعداد برگ و طول انشعاب تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت. غلظت های 3-10×1 و 3-10×2 گرم ترینگزاپک­اتیل میزان کلروفیل و قند اندام هوایی را به طور معنی دار افزایش دادند. در این پژوهش، کاربرد خاکی ترینگزاپک اتیل اثر معنی داری بر صفات مورد بررسی نشان نداد. با توجه به نتایج به دست آمده، محلول پاشی ترینگزاپک اتیل ممکن است به عنوان یک روش مناسب برای تولید گیاه پاکوتاه و گلدانی آهار رقم State Fair mix استفاده شود. براساس نتایج به دست آمده کاربرد ترینگزاپک اتیل به صورت محلول پاشی می تواند باعث کنترل و کاهش ارتفاع آهار رقم State Fair mix شود.

تنظیم کننده های رشد گیاهی در شرایط تنش زا می توانند سبب بهبود رشد گیاه شوند. در این آزمایش میزان رشد، قند محلول، پرولین، تجمع یون های سدیم و پتاسیم تحت تأثیر کاربرد ترینگزاپک اتیل در تیمارهای مختلف شوری بررسی شد. تیمارها شامل چهار سطح شوری شاهد، 5، 10 و 15 دسی زیمنس بر متر با استفاده از کلرید سدیم و تیمارهای ترینگزاپک اتیل در چهار سطح 0، 60، 120 و 240 میلی گرم در 100 مترمربع بود که سه مرتبه و هر 14 روز یک بار اعمال شد. شوری باعث افزایش معنی داری در میزان قندهای محلول، پرولین، غلظت یون سدیم و نسبت سدیم به پتاسیم ریشه و اندام های هوایی، غلظت یون پتاسیم اندام های هوایی شد ولی موجب کاهش میزان غلظت یون پتاسیم ریشه، عمق توسعه ی ریشه و محتوای نسبی آب شد. همچنین، محلول پاشی ترینگزاپک اتیل موجب افزایش محتوای نسبی آب برگ، توسعه ی ریشه، قند محلول، پرولین، غلظت یون سدیم و پتاسیم و نسبت سدیم به پتاسیم در ریشه و اندام های هوایی شد. بنابر نتایج مشخص شد، در شرایط شوری تجمع میزان بالاتر یون پتاسیم در اندام های هوایی و کاهش انتقال یون سدیم از ریشه به اندام های هوایی می تواند یک سازوکار مهم چمن آگروستیس برای تنظیم یونی و افزایش مقاومت به شرایط شوری باشد.

در سال های اخیر استفاده از تنظیم کننده های رشد به ویژه کندکننده های رشد افزایش چشمگیری یافته است. تریازول ها (پاکلوبوترازول و ترینگزاپک اتیل) به عنوان مؤثرترین و کم خطرترین کندکننده های رشد سبب ایجاد گیاهان پوششی کوتاه تر و متراکم تر می شود که برگ های سبز تیره تر و ضخیم تر دارد. برای ارزیابی تأثیر پاکلوبوترازول و ترینگزاپک اتیل بر ویژگی های ریخت شناختی (مرفولوژیکی) و فیزیولوژیکی دو گیاه پرچینی (رزماری و نوش رقم مورگان) آزمایشی در قالب طرح بلوک کامل تصادفی شامل شانزده تیمار و سه تکرار اجرا شد. بدین منظور بی درنگ پس از هرس هر دو گیاه، محلول پاشی برگی پاکلوبوترازول با غلظت های 1000 و 4000 میلی گرم در لیتر، ترینگزاپک اتیل با غلظت 1000 میلی گرم در لیتر و آب مقطر به عنوان شاهد انجام شد. صفات مورد اندازه گیری در این پژوهش شامل ارتفاع، طول و عرض گیاه، وزن تر و خشک بخش-های هرس شده، طول میانگره، میزان پرولین، سبزینه ی (کلروفیل)a، سبزینه یb و سبزینه ی کل بود. نتایج نشان دادند کندکننده-های رشد سبب کاهش رشد طولی و عرضی، طول میانگره ها، وزن تر و خشک بخش های هرس شده ی گیاه و افزایش میزان پرولین, سبزینه ی a، b و کل نسبت به تیمار شاهد شد.

خشکسالی یکی از مهم ترین تنش های غیر زنده برای رشد چمن در سراسر دنیا می باشد. کاهش کیفیت چمن ناشی از تنش خشکی یکی از نگرانی های عمده در مدیریت چمن ها می باشد. یکی از روش هایی که باعث افزایش مقاومت به تنش های زیستی و غیر زیستی در گیاهان می گردد، استفاده از تنظیم کننده های رشد است. هدف از این مطالعه بررسی اثر تنظیم کننده ترینگزاپک اتیل بر افزایش مقاومت به تنش خشکی در چمن علف گندمی بیابانی می باشد. آزمایش به صورت فاکتوریل بر پایه طرح کاملا تصادفی در سه تکرار به اجرا درآمد. تیمار ها شامل سه سطح تنظیم کننده رشد ترینگزاپک اتیل (صفر، 0.25 و 0.5 کیلوگرم در هکتار) و دو سطح تنش خشکی (آبیاری و قطع آبیاری) بود. نتایج نشان داد ترینگزاپک اتیل و خشکی به شکلی معنی دار موجب کاهش ارتفاع، وزن تر و خشک اندام هوایی گردیده است، ارتفاع در غلظت های 0.25 و 0.5 کیلوگرم درهکتار به ترتیب 19.20 و 26.90 درصد کاهش نشان داد. ترینگزاپک اتیل بر خلاف خشکی موجب بهبود کیفیت و عرض برگ شد. خشکی موجب کاهش معنی دار محتوی نسبی آب و کلروفیل، افزایش پرولین و نشت الکترولیت گردید. ترینگزاپک اتیل با افزایش محتوی نسبی آب، پرولین، کلروفیل و کاهش نشت الکترولیت در شرایط تنش خشکی موجب افزایش مقاومت به خشکی در علف گندمی گردید. در شرایط خشکی عمق نفوذ ریشه و عمق موثر ریشه افزایش پیدا کرد، در حالی که ترینگزاپک اتیل تاثیر معنی داری بر خصوصیات ریشه نداشت. نتایج مشخص کرد ترینگزاپک اتیل میتواند موجب افزایش مقاومت به خشکی در علف گندمی گردد.

به منظور بررسی اثرات کاربرد تنظیم کننده های رشد پاکلوبوترازول و ترینگزاپک اتیل بر برخی صفات کمی و کیفی مانند مقدار کلروفیل برگ ها، ارتفاع کانوپی، مواد خشک حاصل از سر برداری، محتوای نسبی آب برگ و تعیین طول کل، سطح، میانگین قطر ریشه ها و کیفیت ظاهری چمن تحت سه تیمار آبیاری متفاوت در چمن (Poa pratensis cv Barimpala) این پژوهش به مرحله اجرا درآمد. با این هدف بذرهای چمن پوآ رقم باریمپالا در ستون های پی وی سی با ارتفاع 60 سانتی متر و قطر 15 سانتی متر که با خاک شن - لومی پر شده بودند، کاشته شده و تا زمان کاربرد تنظیم کننده های رشد، تحت سه تیمار آبیاری (با فواصل 2، 5 و 10 روز) آب کافی دریافت نمودند. برای اجرای این تحقیق از آزمون اسپلیت پلات در قالب بلوک های کامل تصادفی استفاده شد. نتایج نشان داد که ترینگزاپک اتیل ضمن افزایش کیفیت چمن تحت شرایط خشکی و کاهش ارتفاع کانوپی برای حدود سه هفته هیچ گونه تاثیر منفی روی طول ریشه از خود نشان نداد. کل مواد خشک حاصل از سر برداری توسط ترینگزاپک اتیل در غلظت های 200 و 100 گرم در هکتار به ترتیب حدود %41 و %47 و توسط پاکلوبوترازول در غلظت های 600 و 400 گرم در هکتار به ترتیب %58 و %53 کاهش یافت. در این آزمایش پاکلوبوترازول ضمن تاثیر ناچیز روی کیفیت ظاهری، تاثیری منفی از خود روی ریشه چمن نشان داد ضمن آنکه تاثیر ترینگزاپک اتیل در این مورد معنی دار نبود.

به منظور بررسی اثر تیمارهای ترینگزاپک اتیل (صفر، 250 و 500 گرم در هکتار) و پاخوری (پاخوری و عدم پاخوری) روی ویژگی های فیزیولوژیک و مورفولوژیک علف گندمی، آزمایشی در سال 1391 - 1390 در مزرعه کشاورزی دانشگاه صنعتی اصفهان به صورت فاکتوریل و در قالب طرح کاملا تصادفی در سه تکرار انجام شد. صفات مورد مطالعه شامل ارتفاع بوته، تراکم بوته، وزن تر و خشک اندام هوایی، پنجه زنی، میزان کلروفیل، قندهای محلول اندام هوایی و ریشه بودند. نتایج نشان داد که ترینگزاپک اتیل باعث کاهش معنی دار ارتفاع بوته، وزن تر و خشک قسمت کوتاه شده گردید. غلظت های 250 و 500 گرم درهکتار ترینگزاپک اتیل ارتفاع بوته را به ترتیب 21.23 و 31.85 درصد کاهش داد. تنش ترافیک نیز موجب کاهش ارتفاع بوته، وزن تر و خشک چمن شد. کاهش ارتفاع بوته ناشی از تنش ترافیک 10.40 درصد بود. کاربرد ترینگزاپک اتیل موجب افزایش تراکم بوته، پنجه زنی و کلروفیل گردید، درحالی که تیمار ترافیک محتوی کلروفیل را کاهش داد و تاثیر معنی داری بر پنجه زنی و تراکم علف گندمی نداشت. پنجه زنی در غلظت 500 گرم در هکتار ترینگزاپک اتیل، نسبت به تیمار شاهد 36 درصد افزایش یافت. نتایج نشان داد تیمار ترینگزاپک اتیل و پاخوری کربوهیدرات های محلول در اندام هوایی و ریشه را به طور معنی داری افزایش دادند. بر اساس نتایج آزمایش حاضر علف گندمی، چمنی مقاوم به پاخوری بوده و به نظر می رسد که استفاده از ترینگزاپک اتیل جهت افزایش مقاومت این گیاه به تنش پاخوری مفید خواهد بود.

خشکی یکی از مهم ترین عوامل محدود کننده رشد و نمو گیاهان محسوب می شود. تنظیم کننده ترینگزاپک اتیل ممکن است از طریق کاهش رشد ساقه و تنظیم اسمزی موجب بهبود مقاومت به تنش خشکی گردد. هدف از این آزمایش بررسی تاثیر ترینگزاپک اتیل بر برخی صفات ظاهری و فیزیولوژیکی چمن فستوکای پابلند رقم ربل در شرایط قطع آبیاری بود. بدین منظور آزمایشی به صورت فاکتوریل بر پایه طرح کاملا تصادفی در سه تکرار در سال 1391 - 1390 در گلخانه های تحقیقاتی دانشگاه صنعتی اصفهان به اجرا درآمد. تیمارها شامل سه سطح تنظیم کننده ترینگزاپک اتیل (صفر، 250 و 500 گرم در هکتار) و دو سطح تنش خشکی (آبیاری و قطع آبیاری) بودند. فاکتور های رنگ برگ، عرض برگ، ارتفاع برگ، مقدار آب نسبی، نشت الکترولیت، پرولین، وزن تر و خشک اندام هوایی، عمق نفوذ و عمق موثر تراکم ریشه مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان داد مصرف ترینگزاپک اتیل و خشکی موجب کاهش شدید ارتفاع، وزن تر و خشک اندام هوایی شد. غلظت های 250 و 500 گرم در هکتار ترینگزاپک اتیل ارتفاع بوته را به ترتیب 19.48 و 22.24 درصد کاهش داد. ترینگزاپک اتیل برخلاف تنش خشکی رنگ فستوکا را در سطوح 250 و 500 گرم در هکتار به ترتیب 11.62 و 13.08 درصد افزایش داد. هم چنین ترینگزاپک اتیل محتوای آب نسبی را افزایش و نشت الکترولیت را کاهش داد ولی اثر معنی دار بر میزان پرولین نداشت. تنش خشکی به صورت معنی داری محتوای آب نسبی را کاهش و پرولین و نشت الکترولیت را افزایش داد. استفاده از ترینگزاپک اتیل تاثیر معنی داری بر خصوصیات ریشه نشان نداد ولی عمق نفود و عمق موثر تراکم در شرایط تنش افزایش یافت. سطوح 250 و 500 گرم در هکتار ترینگزاپک اتیل تنها در صفت محتوی آب نسبی از خود اختلاف معنی دار نشان دادند و در سایر صفات اختلاف معنی دار نبود. در پایان مشخص شد فستوکای پابلند رقم ربل، چمنی مقاوم به خشکی بوده و ترینگزاپک اتیل می تواند مقاومتش به تنش خشکی را افزایش دهد.

اطلاعات کمی در خصوص پاسخ های مرفولوژیکی کولتیوارهای چچم دائمی L. perenne (نومن و اسپیدی گرین) در برابر سطوح متفاوت شوری و ترینگزاپک اتیل در مراحل اولیه رشد وجود دارد. به منظور بررسی اثر تیمارهای شوری در چهار سطح (0، 2000، 4000 و 6000 میلی گرم در لیتر) و ترینگزاپک اتیل در سه سطح (0، 50 و 100 گرم در هکتار) روی خصوصیات مورفولوژیکی دو کولتیوار نومن و اسپیدی گرین آزمونی به صورت آزمایش فاکتوریل در غالب طرح کامل تصادفی در سه تکرار در مراحل اولیه رشد انجام شد. سطوح شوری به نحو معنی داری طول ریشه و ارتفاع کانوپی را در این آزمایش تحت تاثیر قرار دادند ولی هیچ گونه تاثیر معنی داری از ترینگزاپک اتیل در مراحل اولیه رشد مشاهده نشد. ترینگزاپک اتیل و سطوح شوری هیچ تاثیر متقابلی در مراحل اولیه رشد این دو کولتیوار نداشتند. ترینگزاپک اتیل در مراحل اولیه رشد در غلظت های بیان شده حتی در شرایط آبیاری با آب شور تاثیری بر عملکرد چمن L. perenne نداشت.